Το συγκεκριμένο κείμενο δεν φιλοδοξεί να είναι ένας επικήδειος, υπάρχουν πιο κατάλληλοι από τον υποφαινόμενο που θα τα έγραφαν με περισσότερη σύνεση και με το κατάλληλο συναισθηματικό ύφος. Τούτο εδώ είναι μία προσπάθεια να τρυπήσουμε τον εξωτερικό θόλο της θλίψης που περιβάλλει κάθε τέτοια περίπτωση θανάτου και να εισβάλουμε στην ουσία του προσώπου που εμείς σαν θεατές (και μόνο) γνωρίσαμε. Η πρώτη ταινία που έκανε το Hollywood να γυρίσει και να αντικρίσει το υποκριτικό ταλέντο του Hofman και να του χαρίσει το χρυσό αγαλματάκι ήταν και ο πιο “εύκολος” μιας μετέπειτα δημιουργικής πορείας που θα τον έκανε έναν πραγματικό auter της υποκριτικής.
Η νευρωτική περσόνα του διάσημου εκκεντρικού συγγραφέα Truman Capote ήταν αυτή που θα χάριζε στον ίδιο τον Hofman την δημοσιότητα που χρειαζόταν για να κυνηγήσει ρόλους και να δοκιμάσει μία ευρεία γκάμα ρόλων που εκτείνονταν από αμερικάνικα μπλοκμπάστερ (Mission Impossible III) μέχρι ανεξάρτητες γλυκόπικρες ταινίες όπως το “Jack goes boating”.
Αυτά όσον αφορά το Hollywood γιατί για τους υπόλοιπους κινηματογραφόφιλους ανά τον κόσμο θα μπορούσε η καριέρα του να έχει σταματήσει το 1999 με το ονειρόδραμα του Paul Thomas Andersson “Magnolia” καταλαμβάνοντας τον “χώρο” που του αναλογεί στην σφαίρα της υποκριτικής Τέχνης. Ο Philip Seymour Hofman σε μια άλλη κοινωνία θα γινόταν μάθημα στις σχολές υποκριτικής για την απλότητα του να καταλαμβάνει τον κατάλληλο χώρο μπροστά από την κάμερα και να τον γεμίζει με την παρουσία του με τον τρόπο που γεμίζει μια κόκκινη γραμμή έναν μαύρο ζωγραφικό πίνακα. Ένα μικρό σημάδι ικανό μέσα από την ελλειπτικότητα του να τονίσει την μεγαλύτερη εικόνα. Ήταν πάντα(ακόμα και στις ταινίες που πρωταγωνιστούσε) η λεπτομέρεια πάνω στον κινηματογραφικό καμβά που σε παροτρύνει να δεις το όλο της εικόνας χωρίς να χάνεις τις μικρές υποκριτικές μεταβολές του. Ένας σύγχρονος Peter Loree που γέμιζε με την παρουσία του ακόμα κ ταινίες που συνολικά δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο(Charlie Wilson`s War).
Ο Hofman όπως και πολλοί άλλοι πριν από αυτόν ήταν η επιτομή του καρατερίστα ηθοποιού. Οι μεγαλύτερες καλλιτεχνικές του επιτυχίες ήταν σε ρόλους δεύτερους και τρίτους. Για κάθε Moneyball υπήρχε και ένα Before The Devils Know You are Dead, για κάθε “25η Ώρα” υπήρχε και ένα “Συνεκδοχή Νέα Υόρκη”. Το απόγειο της καριέρας του δεν προήλθε από κανέναν Scorsese η Nolan αλλά από τον γνωστό σεναριογράφο και συγγραφέα Charlie Kauffman (Eternal sunshine of a spotless mind, Adaptation, Being John Malcovich), ο οποίος τον θεωρούσε τον πιο κατάλληλο για να “κουβαλήσει” τον Φελλινικού τύπου πρωταγωνιστή στην μοναδική του ταινία Συνεκδοχή στην Νέα Υόρκη. Ο Katen Cotard είναι το alter ego του συγγραφέα Charlie Kauffman και ο Philip Seymour Hofman ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να χρωματίσει με τόσο απαλές πινελιές το πορτραίτο ενός ανθρώπου που χάνεται μέσα στο είδωλο του προσπαθώντας να στήσει το νέο του θεατρικό έργο μέσα σε μια αποθήκη.
Το τι είναι πραγματικό και τι όχι μέσα στην συγκεκριμένη ταινία λίγη σημασία έχει. Αλλά η απλότητα με την οποία προσεγγίζει τον πολύ αβανταδόρικο ρόλο ο Hofman κάνει το βλέμμα μας να ξεφεύγει από το δέντρο (πρωταγωνιστικός ρόλος) και να πλανιέται σε μία αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού. Στο Μυαλό του Philip Seymour Hofman.