It (2017)

Το “It” είναι ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα βιβλία τρόμου του Stephen King. Έχει εκατομμύρια θαυμαστές ανά τον κόσμο και μέσα στο πέρασμα δυο και πάνω δεκαετιών δεν έχει χάσει έδαφος. Kυκλοφόρησε το 1986, και το 1990 έγινε η μεταφορά του στην τηλεόραση σε κύκλο mini series. Μη έχοντας διαβάσει το βιβλίο, για να μπορώ να έχω μια πιο αντικειμενική άποψη, βλέπετε μετράει και 1000 κάτι σελίδες, είπα να πάω να δω κατευθείαν την ταινία. Οπότε θα ζητήσω μια συγγνώμη εκ των προτέρων στους φανατικούς του King αλλά και του συγκεκριμένου βιβλίου.

Ξεκινώντας λοιπόν βλέποντας όλα τα trailer και την διαφήμιση για την εν λόγω ταινία, θεώρησα και εγώ ότι θα παρακολουθήσω ταινία τρόμου. Θα σας εξηγήσω λοιπόν τι ακριβώς συνέβη.

Αρχίζοντας με την περίληψη της, για να σας βάλω στο κλίμα θα καταλήξω λίγο πιο κάτω τι ακριβώς θέλω να πω. Η όλη ιστορία διαδραματίζεται στο Derry όπου ένα βροχερό απόγευμα εξαφανίζεται ο Georgie, αδελφός του Bill. Η εμφάνιση του “It” στους υπονόμους της πόλης ήταν η αιτία και από τότε ο Bill ζούσε με την ελπίδα πως θα ξαναβρεί τον μικρό του αδερφό.

Στην συνέχεια της δίωρης αυτής ταινίας, θα γνωρίσουμε όλη την ομάδα των Losers, που αποτελείται κατά κύριο λόγο από αγόρια, αλλά το κοινό τους σημείο είναι ο φόβος και η κατάρα, ας το πούμε έτσι, να δέχονται νταηλίκια και καταπίεση από τα συγγενικά τους πρόσωπα και όχι μόνο. Στην ομάδα θα προστεθεί μια κοπέλα η Beverly, αλλά και ο Mike (Αφροαμερικάνος), για να υπάρχει μια ταύτιση του κοινού, όπως υπάρχει και ο Ben που έχει λίγα παραπάνω κιλά. Όλη η ομάδα αυτή έχει πέσει θύμα ρατσισμού, εκβιασμού και ψυχολογικού ξυλοδαρμού από ανθρώπους κοντινούς και μη. Ενώθηκαν με κάποιες συγκυρίες και προσπάθησαν να βγάλουν μια άκρη για το τι ακριβώς συμβαίνει στην πόλη τους. Και τα κατάφεραν.

Βρήκα πολύ έξυπνο από μεριάς του King, να προσωποποιήσει τον φόβο που έχει ο καθένας μας μ’ έναν κλόουν. Αφού αναφέρετε σε μια ομάδα παιδιών που είναι στην προ εφηβεία – εφηβεία, ότι πιο τρομακτικό, ήταν είναι και θα είναι για τα παιδιά ο κλόουν. Δεν το κατάλαβα ποτέ αυτό, αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι στην ταινία μέσα χάθηκε το κομμάτι του τρόμου, πρώτον γιατί ήταν στην περισσότερη ώρα πιο δραματική εξηγώντας το τι και το πως για το καθένα από τα παιδιά, σε σημείο που μερικές φορές χασμουρήθηκα. Η μεγαλύτερη ένταση ήρθε στο τελευταίο σαραντάλεπτο της ταινίας και εκεί μπορώ να πω ότι άξιζε λίγο παραπάνω.

Είναι μια ταινία που δεν θα βρεις τον τρόμο που θες ή που έχεις συνηθίσει τόσο καιρό να βλέπεις στις ταινίες του είδους. Αυτό συμβαίνει γιατί η ταινία στα περισσότερα λεπτά δεν δίνει καθόλου ανατριχίλα ούτε κατά διάνοια. Πετάγεσαι και τρομάζεις (λέμε τώρα) με τον κλόουν μόνο. Είναι σαν να βλέπεις το “Stand by me – 1986 ” που είναι πάλι του Stephen King, αλλά με λίγες δόσεις φόβου. Ναι, θα τολμήσω να πω φόβου και όχι τρόμου, είναι ο πιο σωστός χαρακτηρισμός.
Τι να πω ; Ίσως αυτό να μην με τρομοκρατεί, γιατί έπαψα πια να είμαι παιδί. Ή και πάλι να έχω σκληραγωγηθεί από την συχνή επαφή με ταινίες του είδους. ‘Ένα πάντως είναι το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά. Ότι αφήνει ηθικά διδάγματα, όπως ” η ισχύς εν τη ενώσει ” και είναι σαφέστατα ένας οδηγός χρήσης για το πως να νικήσεις τους φόβους σου. Για αρχάριους σε ταινίες του είδους, συνιστάτε ανεπιφύλακτα.

Θα έχει σίγουρα και συνέχεια γιατί στο τέλος το είπε καθαρά, “Chapter One”. Μια σύντομη ματιά που έριξα μου επιβεβαίωσε ότι θα υπάρξει και ” Chapter Two”, οπότε αναμένουμε.