Wonder Wheel (2017)

Πρόκειται για την τελευταία ταινία του Woody Allen, ο οποίος επιχειρεί να μας μεταφέρει στο Coney Island της δεκαετίας του ’50, με τον γνωστό του κινηματογραφικό τρόπο αφήγησης, αυτού δηλαδή της ακατάσχετης φλυαρίας των χαρακτήρων που παρουσιάζει, χαρακτήρες η οποίοι κατατρέχονται από τις προσωπικές τους ανασφάλειες και δαίμονες, και οι οποίοι ως συνήθως αποδίδονται από τον σκηνοθέτη στα όρια της καρικατούρας.

Είναι μια γνωστή συνταγή, την οποία ο Allen ακολουθεί κατά πόδας σχεδόν σε όλες του τις ταινίες, κάτι που έχει δημιουργήσει ανά τον κόσμο, τόσο φανατικούς θαυμαστές του κινηματογράφου του, όσο και φανατικούς πολέμιους οι οποίοι θεωρούν τον Allen έναν υπερτιμημένο σκηνοθέτη.

Ο λόγος που κάνω την παραπάνω εισαγωγή, είναι γιατί ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Είμαι θαυμαστής του Allen και των ταινιών του. Έλκομαι από τους ψυχικά εύθραυστους χαρακτήρες που επιλέγει να παρουσιάσει, ενώ η καρικατούρικη χροιά που δίνει στους χαρακτήρες του συνήθως δένει αρμονικά με την ιστορία που θέλει να παρουσιάσει. Στο συγκεκριμένο έργο όμως, παρά το γεγονός ότι εξακολούθησε την πεπατημένη, φαίνεται πως δεν τα κατάφερε και πολύ καλά. Με εξαίρεση τις πανέμορφες εικόνες, τα χρώματα, (πολλά μπράβο στον Vittorio Storaro για την εξαιρετική διεύθυνση φωτογραφίας) αλλά και τις σε γενικές γραμμές πολύ καλές ερμηνείες των τεσσάρων βασικών του ηθοποιών, το συνολικό αποτέλεσμα φαίνεται ασύνδετο, μάλλον βαρετό, προκαλόντας ελάχιστα το ενδιαφέρον του θεατή, τελειώνοντας έυκολα ή νωρίς τις περισσότερες σημαντικές στην πλοκή σκηνές, δίνοντας μας την εντύπωση ότι ο Woody μάλλον σκούριασε ή βαριόταν αφόρητα κατά την διάρκεια των γυρισμάτων και απλά ολοκλήρωσε την ταινία στον αυτόματο πιλότο.