Una Mujer Fantastica (A Fantastic Woman) (2017)

Poster

Η Μarina χάνει το σύντροφό της από ανεύρυσμα στον εγκέφαλο, ακριβώς το βράδυ των γενεθλίων της έπειτα από ένα ρομαντικό δείπνο. Μετά το θάνατό του θα ξεκινήσει για εκείνη ένας Γολγοθάς, αφού θα δεχτεί ένα σωρό ρατσιστικές επιθέσεις από την οικογένειά του ενώ θα της απαγορεύσουν μέχρι και να παραβρεθεί στην κηδεία του και να τον αποχαιρετίσει. Ο λόγος; H γυναίκα αυτή είναι Transgender.

TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ

Ένα κοινωνικό δράμα αλμοδοβαρικού στυλ, εμπλουτισμένο με λυρικά στοιχεία. Μια προσωπογραφία ενός ανθρώπου που δέχεται εντελώς απροκάλυπτα το ρατσισμό όμως δε φοβάται να πάει κόντρα στο κατεστημένο για να διεκδικήσει τα δικαιώματά του.

Παρόλα αυτά η ταινία δεν εκβιάζει το συναίσθημα του θεατή και δεν παρουσιάζει την πρωταγωνίστρια ως αβοήθητο θύμα που επιζητά την αποδοχή αλλά ως έναν άνθρωπο που στέκεται στα πόδια του, ξέρει ποιος είναι και δεν τον ενδιαφέρει καν ο κοινωνικός αποκλεισμός. Πραγματικά δεν τον ενδιαφέρει. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι πως θέλει να πενθήσει και να αποχαιρετίσει τον άνθρωπο του και δεν τον αφήνουν. Τον ενδιαφέρει που του στερούν τον καλύτερό του φίλο, δηλαδή το σκύλο του. Αυτό το στοιχείο κερδίζει το σεβασμό του θεατή γιατί ο σκηνοθέτης δεν έπεσε στην παγίδα του να εκμαιεύσει το συναίσθημά μας χειριστικά, όπως είναι πολύ εύκολο να γίνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν προκαλεί τον οίκτο αλλά το θαυμασμό του θεατή για μια τόσο δυνατή, αξιοπρεπή και συγκροτημένη προσωπικότητα.

Επίσης σε αυτήν την ταινία παρακολουθούμε την ιστορία μέσα από τα μάτια της πρωταγωνίστριας και όχι την πρωταγωνίστρια μέσα από τα μάτια των άλλων. Δε μπορώ να θυμηθώ ούτε μία σκηνή που να μην έπαιζε η Marina. H κάμερα τη συνοδεύει πιστά σε κάθε της βήμα και ακολουθεί τη φυσική αλλά και ψυχολογική της ταυτόχρονα διαδρομή. Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός πως ο σκηνοθέτης σπάει το στερεότυπο της τρανς, παρουσιάζοντάς μας μια γυναίκα βαμμένη και ντυμένη σεμνά και λιτά με μια ήσυχη και ταπεινή προσωπικότητα που σέβεται τα όρια των άλλων παρόλο που οι άλλοι δε σέβονται τα δικά της.

Το φιλμ είναι ρεαλιστικό, συμπεριλαμβάνει όμως δύο χαρακτηριστικά στιγμιότυπα που αγγίζουν τη φαντασία και το λυρισμό. Δύο συμβολικές σκηνές στις οποίες η Μαρίνα εξυψώνεται ως μια ηρωίδα που πάει κόντρα στον άνεμο και που πετάει στα ουράνια ως “μία φανταστική γυναίκα” όπως είναι και ο τίτλος της ταινίας άλλωστε.

Ως αρνητικό σχόλιο έχω να πω πως κυλάει αρκετά αργά και σε πολλά σημεία κουράζει, ενώ δε μας δίνει ούτε μία στιγμή χιούμορ για να πάρουμε μια ανάσα. Το κλίμα είναι βαρύ από την αρχή μέχρι το τέλος κι αυτό μερικές φορές γίνεται δυσβάσταχτο σε μία ταινία που διαρκεί 104 λεπτά.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθέτης είναι o Sebastián Lelio που υπογράφει και το σενάριο μαζί με τον Gonzalo Maza. Ο Lelio γύρισε πίσω στη χώρα του (τη Χιλή) με το Oscar ξενόγλωσσης ταινίας στα χέρια και πράγματι του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια γιατί έφτιαξε μια ταινία με πολλή αγάπη και σεβασμό, εμμονή στη λεπτομέρεια, στιβαρό σενάριο και εξαιρετικές ερμηνείες. Κυρίως όμως είχε πολύ καλό timing για να τραβήξει την προσοχή της Ακαδημίας η οποία όπως φαίνεται φέτος ήταν αποφασισμένη για τα καλά να βραβεύσει τη διαφορετικότητα. Παλαιότερα δεν ξέρω αν θα έδινε την ευκαιρία στο Lelio να πάρει το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο, ούτε στη πρώτη τρανς ηθοποιό της Χιλής Daniela Vega να φτάσει στο Χόλιγουντ. Τώρα το γιατί η Ακαδημία αγκάλιασε τόσο πολύ τη διαφορετικότητα ξαφνικά φέτος, τι να σας πω, είναι πολύ πιθανό να σχετίζεται με την εκλογή Τραμπ στην Αμερική μετά από την οποία έχουν αυξηθεί θεαματικά τα περιστατικά μπούλινγκ και υπάρχει μία έξαρση του ρατσισμού.

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο η εξαιρετική Daniela Venga που δίνει μία μοναδική ερμηνεία, έχοντας τεράστια ευθύνη στους ώμους της αφού η ταινία είναι όλη πάνω της κι εκείνη τα καταφέρνει εκπληκτικά. Στο φινάλε τη βλέπουμε επίσης να τραγουδάει όπερα και πράγματι η ίδια είναι όντως λυρική τραγουδίστρια εκτός από ηθοποιός και μάλιστα από πολύ μικρή ηλικία. Μαζί της οι Francisco Reyes, Luis Gnecco και μερικοί ακόμα ισπανόφωνοι ηθοποιοί που την πλαισιώνουν σε μικρότερους ρόλους. Όσο για τη μουσική που ακολουθεί πιστά όπως και η κάμερα την ψυχολογική διαδρομή της ηρωίδας είναι των Nani García και Matthew Herbert. Η ταινία εκτός του Όσκαρ έχει λάβει πολλές ακόμα διακρίσεις, στα Ισπανικά βραβεία Γκόγια ως η καλύτερη λατινοαμερικάνικη ταινία, στο Φεστιβάλ στου Βερολίνου για το σενάριό της, στην Αβάνα ως η καλύτερη ταινία κ.α

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ

Σημαντικό ρόλο για να μας κερδίσει το ενδιαφέρον μια ταινία παίζει το αν μπορούμε να ταυτιστούμε ή όχι με τον πρωταγωνιστή. Γι’ αυτό και προφανώς δεν είναι εφικτό να μας αφορούν όλους οι ίδιες ταινίες. Ωστόσο δε χρειάζεται να είσαι τρανς για να σου αρέσει αυτή η ταινία. Αν μπορέσεις να αφήσεις το μυαλό σου να ξεπεράσει αυτήν την ταμπέλα (και η ταινία πράγματι βοηθάει πολύ σε αυτό), θα δεις έναν άνθρωπο που βιώνει την απώλεια ενός αγαπημένου του προσώπου, παλεύει σθεναρά για να διεκδικήσει τα αυτονόητα, να βρει το δίκιο του όταν όλοι είναι εναντίον το, και που παρ’ όλους τους εξευτελισμούς που υφίσταται στέκεται με αξιοζήλευτη αξιοπρέπεια απέναντι στους επικριτές του. Αν λοιπόν έχεις βρεθεί ποτέ σε ανάλογη θέση, θα ταυτιστείς με την πρωταγωνίστρια και δε θα μείνεις ασυγκίνητος.

Επίσης δες το οπωσδήποτε αν: 1) Σου αρέσουν τα δραματικά-κοινωνικά έργα με τις πολλές σιωπές και τις εσωτερικές ερμηνείες που κυλάν αργά και σταθερά 2) Είσαι υπέρμαχος της διαφορετικότητας 3) είσαι φαν του Αlmodovar,( ο σκηνοθέτης σίγουρα είναι) 4) Αγαπάς τον εναλλακτικό κινηματογράφο 5) Όλα τα παραπάνω.

Αν δεν ισχύει τίποτα από αυτά, τότε προφανώς η ταινία δεν απευθύνεται σε σένα, καλό θα ήταν να δεις κάτι άλλο.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ

ΣΕΝΑΡΙΟ
7
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
6.5
ΜΟΥΣΙΚΗ
6
ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ
8
Reader Rating0 Votes
0
6.9